Moja przygoda z Facebookiem rozpoczęła się wraz z wyjazdem do Anglii na Erasmusa (program wymiany studenckiej). Kilka tysięcy ludzi z całego świata przyjechało by przeżyć wyjątkowy rok. Jednoczył nas wspólny czas zabawy oraz zagadnienia studenckie. Nowy znajomy? Dodajmy się na FB. I już wszystko było jasne, że na kolejne spotkanie umówimy się na FB. I tak stworzyliśmy sobie swój wirtualny świat, który służył do wymiany informacji o kolejnej imprezie, wyjściu na miasto czy siłownie, aż do relacji zdjęciowej z każdego spotkania. Tak, to była główna atrakcja na FB: 10 rano. sms: widziałeś już zdjęcia z wczorajszej imprezy? Jeszcze nie było czasu by zjeść śniadanie a dokumentacja zdjęciowa już była. Miało to swój niepowtarzalny urok. Nie bez powodu przyjęło się mówić, że Erasmusi mają syndrom zdjęcia z „rączki”.
Zasada była jedna: każdy powód jest dobry by zrobić zdjęcie i podzielić się nim ze znajomymi. Ile miałam zdjęć w galerii po roku? Teraz trudno mi na to pytanie odpowiedzieć, ale jednego jestem pewna: galeria była większa niż wszystkie albumy domowe z ostatnich 5 lat 🙂 I dobrze, bo oprócz wspomnień, pozostały zdjęcia, które zawsze są najlepszą receptą na dzień smutaka (chyba wiecie o czym mówię). No dobrze – do puenty! Właśnie po powrocie do Polski (ciężkim przeżyciu) nastała wielka pustka także w wirtualnym świecie. Z dnia na dzień: zero zaproszeń na party w domu 42, zero planów na niedzielne ciasto i jego spalanie na siłowni itp. Jednym słowem – smutek. W pierwszej chwili miałam zamiar skasować swój profil bo niby po co mi taka fikcja?!? Fakt, pisaliśmy do siebie, ale częściej było to wyrażanie wielkiej tęsknoty za sobą, niż całonocne rozmowy.
I co się okazało? Facebook stał się dla nas miejscem wymiany muzyki. Czasami słuchamy tych samych hitów a czasami ktoś wrzuci perełkę ze swojego ogródka:) Najmilsze są momenty, kiedy okazuje się, że pomimo upływu lat, wzajemnie inspirujemy się muzycznie. Wrzucamy link na wala lub wysyłamy sobie muzykę w wiadomościach prywatnych: dzielimy się tym co nas łączy – muzyką i „dziełami”, które poruszają i zaskakują.
Tak sytuacja: PSYCHOKINO udostępniło nowy teledysk, obejrzałam, powiedziałam WOW i podesłałam w różne części świata. Usłyszałam: such an amazing movie! I już wiedziałam, że efektem tej sytuacji będzie nowy wpis. Nowy teledysk Dawida Podsiadło by PSYCHOKINO – dogłębnie porusza. Uczta dla ucha i oka.
Zobaczcie, poznajcie i koniecznie dajcie znać czy podzielacie moją/naszą opinię 🙂
Fot.Paweł Florczak
A ze mną Dorota Piskor – połowa PSYCHOKINO 🙂
Oglądając teledysk mam wrażenie, że każdy najdrobniejszy element jest na swoim miejscu. Jest dużo emocji i prawdy w tym przekazie.
Dzięki! Wkładamy dużo pracy w to, żeby całość trzymała się kupy. Najpierw wspólnie z Tomkiem zderzamy się pomysłami, powstaje scenariusz. Później dopiero zaczyna się cała zabawa, czyli preprodukcja. Wszystko to, co widać na ekranie, to nie zlepek przypadków, tylko owoc najpierw misternie uknutego, a potem konsekwentnie realizowanego planu.
Jak do tego doszło, że duet reżyserko-operatorski PSYCHOKINO podjął się produkcji teledysku Dawida Podsiadło?
Pracujemy wspólnie od roku, zrobiliśmy już kilka rzeczy (miedzy innymi klipy dla BOKKI i Sorry Boys). Dawid je zobaczył, spodobały mu się i w wyniku kolizji sprzyjających okoliczności dostaliśmy od Sony Music mejla z propozycja współpracy.
Od początku byliście pewni, że ten scenariusz najlepiej odda treść tej piosenki? Scenariusz początkowo miał zupełnie inny kształt i fabułę. Wymyśliliśmy kameralną, zamkniętą w czterech ścianach historię z bardzo mocną pointą, jednak okazało się, że Dawid wolałby zobaczyć na ekranie trochę mniej szorstką opowieść. Zmięliśmy więc papierek, wyrzuciliśmy go do śmieci i zaczęliśmy kombinować od nowa. Właściwie dobrze się stało – teraz nie wyobrażam sobie, żeby ten klip mógłby być opowiedziany w inny sposób.
Gdzie odbył się plan zdjęciowych?
Zdjęcia realizowaliśmy na dnie (prawie) wyschniętego stawu pod Warszawa i w okolicznym lesie. Kiedy tam wjechaliśmy z przyczepami dno żyło jeszcze własnym życiem, wiec bez pomocy cudownego Pana Janusza z Nadleśnictwa, a potem Pana Wincentego, którzy najpierw nas tam wepchnęli, a później wyciągnęli – nie dalibyśmy rady:)
Ciężko jest odnaleźć w teledysku Dawida. To nowy tor realizacji teledysków, bez obecności piosenkarza?
Nie wiem czy to nowy tor, wiem za to, że na pewno nasz:) Jesteśmy wychowani na filmie, nasze teledyski są fabularne, wiec to dla nas naturalne, ze grają w nich aktorzy. Ciężko przewidzieć jakie zdolności aktorskie maja artyści z którymi współpracujemy, utarło się wiec u nas, ze piszemy dla nich role epizodyczne. Wprawne oko fana zawsze odnajdzie ulubiona gwiazdę:)
Czy Dawid ingerował w trakcie nagrania?
Nie, Dawid nam w pełni zaufał. Zarówno podczas preprodukcji, zdjęć, jak i montażu oraz postprodukcji panowało miedzy nami pełne zrozumienie:)
Kogo zaprosiliście do współpracy?
Udało nam się skompletować najlepsza ekipę na świecie. Mistrzowska scenografia (zbudowana od zera na dzień przed zdjęciami) wyszła spod zręcznych łapsk duetu Lochoho, czyli Ewy Soleckiej i Agaty Lepackiej. Kostiumami zajęła się Kasia Stępień, a za charakteryzacje odpowiadała jak zwykle u nas Małgosia Jurkiewicz, z która powoli zaczynamy rozumieć się bez słów:) Jak zawsze na naszym planie nie mogło tez zabraknąć nieustraszonej gaferki Kasi Srednickiej i Waldka Węglewskiego – drajwera, który potrafi wszystko. Na tym planie po raz pierwszy zetknęliśmy się tez z Pawłem Florczakiem, fantastycznym, bezszelestnym fotosista, którego wprawne oko budzi zazdrość w niejednym operatorze… hihi. Poza nimi pomagała nam tez rzesza innych ludzi, bez których ten klip nie miałby prawa zaistnieć; Marzena Płońska, Kuba Majewski i wielu, wielu, wielu innych. Nie mogę tez nie wspomnieć o aktorach, którzy oprócz olbrzymiej dawki dobrej energii wykazali się też ponadprzeciętną odpornością na minusowe temperatury i błoto w każdej możliwej części garderoby.
Wielu po raz pierwszy usłyszy o Was poprzez ten teledysk. Co możecie o sobie powiedzieć?
Idealnie chyba spina nas do kupy tych kilka zdań, które wiszą na naszej stronie: PSYCHOKINO to Dorota Piskor i Tomek Ślesicki. Reżyserka i operator. Muzyka i film to rzeczy, które najbardziej na świecie sprawiają nam frajdę, więc je ze sobą połączyliśmy. Robimy klipy. Fabularne. Jest moc!
fot. Paweł Florczak
fot. Paweł Florczak
fot. Paweł Florczak
fot.Paweł Florczak